Pomiar stosowany jest u noworodków o niestabilnym stanie, podłączonych do respiratora.

Odbywa się przez specjalny czujnik, który przyklejany jest za pomocą odpowiednich kółek mocujących w różne miejsca (na klatce piersiowej, na brzuszku, na udzie) w zależności od wielkości dziecka i wrażliwości skóry. Często zmienia się też miejsce przyklejonego czujnika, zabezpieczając przed oparzeniami. Pomiędzy czujnik a powierzchnię skóry podawany jest specjalny płyn zabezpieczający przed dostaniem się powietrza zakłócającego pomiar. W ciągu doby lub kilku dni od odłączenia noworodka od respiratora zaprzestaje się tego sposobu monitorowania.

Pomiar umożliwia ocenę miejscowej prężności dwutlenku węgla (CO2). Dobrze wykonany pomiar odzwierciedla wartości oznaczane w badaniach gazometrycznych pobieranych z krwi. Dzięki temu zmniejsza się konieczność ukłuć – np. pięty, z której pobierana jest krew – lub upustów krwi, jeżeli badanie pobierane jest przez cewnik wprowadzony do tętnicy (patrz odpowiedni rozdział), a także można dokonywać pomiaru 24 godziny na dobę.

Dr hab. n. med. prof. IMiD Magdalena Rutkowska, specjalizacja: neonatologia
Dr n. med. Marzanna Reśko-Zachara, specjalizacja: neonatologia, pediatria

CHIESI/ŻMO/JEW/28/09/2020